Η σελίδα αυτή είναι μία συλλογική προσπάθεια για την συγκέντρωση πληροφοριών και φωτογραφιών που αφορούν τις Ελληνικές Φυλές Σκύλων που δυστυχώς παραμένουν άγνωστες για πολλούς. Σκοπός είναι να ανανεώνεται συχνά με νέες πληροφορίες και φωτογραφίες!
Όπως αναλύουμε και στο άρθρο για τις αναγνωρίσεις νέων φυλών ελάχιστες έχουν αναγνωριστεί καθώς η διαδικασία είναι δύσκολη και χρονοβόρα οπότε η συμμετοχή όλων μας στις προσπάθειες ανασύστασης και αναγνώρισης των φυλών είναι ιδιαίτερα σημαντική! Σημαντική είναι και η συμμετοχή σας εδώ! Στείλτε μας στο info@dogpark.gr όποια πληροφορία έχετε, όσο ασήμαντη και αν τη νομίζετε! Φωτογραφίες από την ύπαιθρο, παλιές φωτογραφίες της οικογένειας σας με κάποιο Ελληνικό σκυλί, ιστορίες από γιαγιάδες… τα πάντα ενδέχεται να βοηθήσουν ειδικά για την κατηγορία των άγνωστων και εξαφανισμένων φυλών!
Οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες θα συζητηθούν και με τα μέλη του Facebook group Elliniki Kynofilia / Hellenic Dog Lovers’ discussion group και με άλλους ειδικούς ή μη οπότε κάθε μία είναι πολύτιμη στο ευρύτερο πλαίσιο αναζήτησης!
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα την κ. Μαρία Γκινάλα για την έρευνα που κάνει για τις Ελληνικές φυλές και την προσφορά των γνώσεων αυτών για τη δημιουργία της σελίδας αυτής.
Ευχαριστούμε επίσης θερμά τον κ. Βασίλη Λέκκα, μέλος της Αμάλθειας, που ακουραστα πολλα χρονια τωρα συγκεντρωνει υλικο για τις Ελληνικές φυλές και το ταξινομεί.
Αν είστε εκτροφέας, φανατικός ιδιοκτήτης ή ιδιαίτερος γνώστης κάποιας φυλής μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας για να γράψετε το προφίλ της ράτσας όπως κάνουμε και για τις αναγνωρισμένες φυλές!
Παρακάτω θα δείτε ότι δίπλα από το όνομα κάθε φυλής υπάρχουν χαρακτηριστικές φωτογραφίες και πληροφορίες που την αφορούν. Για φυλές με πλήρη προφίλ θα υπάρχει και το σχετικό link προς το αντίστοιχο άρθρο.
Κάντε click στις φωτογραφίες για να τις δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.
Η παρουσία κειμένων και φωτογραφιών στη σελίδα αυτή ΔΕΝ σημαίνει απαραίτητα και την αποδοχή των πληροφοριών σαν σωστές. Για το λόγο αυτό αναφέρονται, όπου είναι δυνατόν, οι πηγές. Σε πολλές φυλές ενδέχεται να υπάρχουν αντικρουόμενες πληροφορίες λόγω της δυσκολίας συγκέντρωσης τους.
Ελληνικές Φυλές Αναγνωρισμένες από την F.C.I. (Διεθνής αναγνώριση)
Ελληνικός Ιχνηλάτης.
H μοναδική Ελληνική φυλή που έχει αναγνωριστεί, από το 1996, από την Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία.
Δρομέας με εξαιρετικά λεπτή όσφρηση και μεγάλη αντοχή, κυνηγά ακούραστα είτε μόνος είτε κατά κοπάδια προσαρμόζεται απολύτως σε όλα τα πεδινά ή ορεινά εδάφη καθώς επίσης και στα πλέον βραχώδη και απρόσιτα εδάφη. Η φωνή του είναι ηχηρή και αρμονική.
Ελληνικές Φυλές Αναγνωρισμένες από τον Κ.Ο.Ε. (Αναγνώριση μόνο στην Ελλάδα)
Ελληνικός Ποιμενικός
Είναι σκύλος ρωμαλέος, με καλή σωματική διάπλαση που την χαρακτηρίζει ο ισχυρός σκελετός και η καλή μυϊκή κάλυψη, ικανός να κινείται όλη μέρα κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, σε δύσβατες περιοχές και με τις ελάχιστες απαιτήσεις σε τροφή και ν’ αντιμετωπίζει τα αγρίμια που απειλούν τα κοπάδια, είτε με καταδίωξή τους, είτε με συμπλοκή σώμα προς σώμα. Η παρουσία του στο κοπάδι δεν ενοχλεί τα ζώα με τα οποία αναπτύσσει σχέσεις αρμονικής συμβίωσης και ένστικτο προστασίας, το οποίο εκδηλώνει έντονα με απωθητικές ενέργειες στην παρουσία οποιουδήποτε εισβολές στον ζωτικό του χώρο.
Κοκόνι
Φυλή με αρχαία καταγωγή. Άπειρες αναπαραστάσεις σε αγγεία, αγάλματα, ειδώλια και νομίσματα φανερώνουν την ύπαρξή του και την τόσο κοντινή σχέση του με την αρχαία ελληνική οικογένεια. Από αναφορές σε κείμενα και γκραβούρες ο σκύλος αυτός εμφανίζεται από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα σε μια αδιάσπαστη συνέχεια σε όλο τον Ελλαδικό χώρο.
Μικρόσωμος σκύλος με κορμό μακρύτερο από ότι το ύψος του, τρίχωμα κοντό στο πρόσωπο και στα πρόσθια μέρη των σκελών, μετρίως μακρύ στον κορμό και τον λαιμό, και μακρύτερο στην ουρά και τους γλουτούς. Τριγωνικό κεφάλι με πεσμένα αυτιά. Η ουρά σχηματίζει ημικύκλιο. Με γρήγορη και ζωηρή κίνηση.
Σκύλος συντροφιάς, σκύλος ειδοποίησης, φύλακας μικρών οικόσιτων ζώων. Ζωηρός, χαρούμενος, έξυπνος, πιστός.
Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείτε μεγάλη και οργανωμένη προσπάθεια για την διεθνή αναγνώριση του από την FCI.
Κρητικός Λαγωνικός
Ιδιαίτερη πατρίδα του η μεγαλόνησος Κρήτη, όπου η φυλή υφίσταται αναλλοίωτη τουλάχιστον επί πέντε χιλιετίες. Ευρήματα που απεικονίζουν τον Κρητικό λαγωνικό σκύλο και αναφορές στις Κρήσσες κύνες χρονολογούνται ήδη από την προϊστορική περίοδο του Αιγαιακού πολιτισμού, την Κυκλαδική, Μινωική & Μυκηναϊκή τέχνη και τα Ομηρικά έπη.
Πρωτόγονος λαγωνικός σκύλος δίωξης, λυγερόκορμος, νευρώδης, αθλητικός, ταχύς. Ορθόωτος, λειότριχος, μακρυσκελής, με επιμήκη, σφηνοειδή κεφαλή και κυκλοτερή ουρά. Μυϊκή διάπλαση ισχυρή, ανεπτυγμένη κατά μήκος και λεπτόγραμμη. Εύστροφος, ευλύγιστος, εύρωστος, επιδέξιος, με αστραπιαίες αντιδράσεις και ταχύτατα καλπασμό, ο Κρητικός λαγωνικός κυνηγά το λαγό (και το αγριοκούνελο) μόνος ή ζευγαρωτά χρησιμοποιώντας την όραση αλλά και την όσφρηση.
Εναργής, ευφυής, ευγενής, στο κυνήγι ορμητικός, επίμονος, γενναίος και ακαταπόνητος, στο σπίτι ήπιος, υπάκουος, καλότροπος, συντροφικός, εύχαρις. Με τους ξένους συγκρατημένος, με τους οικείους τρυφερός, εκδηλωτικός και αφοσιωμένος, συμβιώνει ήρεμα με τα άλλα ζώα του σπιτιού και του αγροκτήματος και γενικά η συμπεριφορά του είναι ισορροπημένη και αξιόπιστη.
Λευκό Ελληνικό Τσοπανόσκυλο
Μεγάλος σκύλος, αριστοκρατικός και ευγενικός. Με στεγνή μυϊκή διάπλαση, δυνατό σώμα και σκελετό, χωρίς όμως να είναι βαρύς. Με μακριά σχετικά άκρα που προσδίδουν αέρα κάτω από το σώμα. Με μακρύ μανδύα. Ευλύγιστος και γρήγορος.
Ικανός φύλακας κοπαδιών και χώρου. Δυναμικός, έξυπνος, τολμηρός. Φιλικός με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του.
Μολοσσός της Ηπείρου
Σκύλος μεγάλου μεγέθους, μέσων αναλογιών, συμπαγής, δυνατός κορμός με δυνατά κόκαλα, με μεγάλο κεφάλι και μέσου μήκους μανδύα. Σταθερού χαρακτήρα αλλά και δυναμικός.
Φύλαξη και προστασία κοπαδιών από μεγάλα αγρίμια όπως τσακάλι, λύκος και αρκούδα. Έναν ρόλο που τον έχει για χιλιάδες χρόνια.
Έξυπνος, πιστός, αφοσιωμένος και δεμένος με το κοπάδι και τον κύριό του, φιλικός στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του και ικανός όταν χρειαστεί να προστατέψει το κοπάδι ή την ιδιοκτησία που φυλάει.
Ελληνικές Φυλές (μη αναγνωρισμένες)
Αλωπεκίς
Κατάγεται από τους πρωτόγονους σκύλους που εμφανίζονται στον ελλαδικό χώρο με τους Πελασγούς. Ευρήματα υπάρχουν ήδη από την μεταπαλαιολιθική εποχή στη Θεσσαλία. Αποκαλείται από τους Αρχαίους Έλληνες «Αλωπεκίς» (ομοιάζουσα με μικρή αλεπού). Μικρόσωμος σκύλος οικιακής χρησιμότητας και πολλαπλών καθηκόντων στην πόλη και το αγρόκτημα, συντροφικός, εργατικός, ακούραστος, με ευχάριστη διάθεση και μεγάλη ευφυΐα, πολύ εκπαιδεύσιμος. Αλεποειδής, σχετικά κοντότριχος και λειότριχος, με σφηνοειδές κεφάλι και δρεπανοειδή ουρά, όρθια αυτιά και έξυπνη έκφραση, κορμό μακρύτερο απ΄ ότι το ύψος του και ζωηρή κίνηση. Ανθεκτικός, με καλή υγεία και μετριοπαθείς ανάγκες.
Αλωπεκίς Δασύτριχη
Ίδια φυλή με την Αλωπεκή αλλά με διαφορετικό τρίχωμα.
Βαλκανικό Τερριέ
Βενετάκια (Μορόπα)
Παλιά φωτογραφία με Βενετακι απο την Κισσαμο της Κρήτης
Ελληνικος Αγριοχοιροθηρας
Δασύτριχα ”γουρουνόσκυλα” που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα αλλά υποχωρούν ραγδαία λόγω της επικράτησης ξένων φυλών.
Ελληνικός άνουρος ποιμενικός Βοοειδών & Ελληνικός Ποιμενικός Βοοειδών & Ελληνικός άνουρος ποιμενικός
O μικρότερος και σπανιότερος ελληνικός μολοσσοειδής, ο Ελληνικός Ποιμενικός Βοοειδών ήταν αρκετά συνήθης σκύλος αγροκτήματος και σύντροφος σε περιοχές της υπαίθρου και σε μερικά νησιά. Μερικές φορές αποκαλείται Ελληνικός ανουρος ποιμενικός αλλά η ονομασία αυτή είναι παραπλανητική, αφού προκαλεί σύγχυση με άλλες ποιμενικές φυλές της Ελλάδας που έχουν κομμένες ή εκ φύσεως κοντές / ανύπαρκτες ουρές, όπως και με τον πληθυσμό σκύλων εργασίας διαφορετικού τύπου, που είναι πολύ περισσότερο λυκοειδη / τύπου κολλι σε χαρακτηριστικά. Αυτή η συγκεκριμένη ποικιλία που περιγράφουμε εδω ειναι πολύ διαφορετική και συναντάται σε μικρους αριθμούς, φανερώνοντας μεγάλο βαθμό αξιοπιστίας (ομοιομορφίας) όσον αφορά την εμφάνιση, με αναμενόμενη ποικιλότητα όσον αφορά το είδος του τριχώματος. Αν και δεν είναι αναγνωρισμένος ούτε καν στην Ελλάδα αυτός ο ζωηρός, υψηλής ενέργειας σκύλος επαγρύπνησης και προειδοποίησης εκτρέφεται με ομοιόμορφο τύπο και πιστεύεται οτι διαμορφώθηκε κατά το 19 αιώνα απο διασταυρώσεις μικρότερων σε διαστάσεις τσοπανόσκυλων με Αλωπεκιδες & Μελιταια Κυνιδια, καθως και εισαχθείσες φυλές κυνηγετικών τερριερ & ρητρηβερ. Η φυλή μπορεί καλύτερα να περιγραφεί είτε ως τύπος πινσερ με ισχυρά χαρακτηριστικά ποιμενικού ή ως ένα λίγο ως πολύ τυπικό βαλκανικό τσοπανόσκυλο εργασίας με εμφάνιση & εργασιακά χαρακτηριστικά (χαρακτήρα) τύπου πινσερ.
Ο Ελληνικός ανουρος ποιμενικός βοοειδών είναι ένας ακούραστος και ανθεκτικός εργάτης. Αντίθετα με την πλειοψηφία των σκύλων του κτηνοτρόφου στην πατρίδα του, αυτό είναι κυρίως τσοπανόσκυλο συνοδείας που χρησιμοποιείται για να οδηγεί, να ελέγχει και να φυλάττει βοοειδή. Παιχνιδιάρικη και εκπαιδεύσιμη, αυτή η τραχιά / σκληροτράχηλη φυλή γίνεται πολύ καλός σκύλος οικογένειας αλλα με έντονη τάση προστασίας απέναντι σε άγνωστους (ανθρώπους και σκύλους). Τα κουτάβια γεννιούνται ανουρα, αν και υπάρχει μικρός αριθμός δειγμάτων με φυσιολογικές ουρές. Είναι σκύλος με τετράγωνη κατασκευή, ίσια πλάτη, στιβαρά σκέλη και βαθύ στήθος. Ανάλογα με τη γενεαλογική γραμμή μπορεί να έχει στενό ή φαρδύ ρύγχος, όπως και (ιδανικά) ενδιάμεσο μεταξύ των δυο (μέσου εύρους). Μόνο μονόχρωμα δείγματα διατηρούνται και εκτρέφονται, με προτίμηση για τις υπόξανθες αποχρώσεις, αν και σκύλοι με λευκά σημάδια και άλλα χρώματα συναντώνται σε μερικές περιοχές. Το μέσου μήκους, σκληρό τρίχωμα με πυκνό υπομανδύα συναντάται σε αποχρώσεις του άχυρου, υπόξανθου, κοκκινωπού και καστανού, κατά προτίμηση με μαύρη μάσκα. Η μαύρη σελλα στη ράχη όπως και το ραβδωτό, μαύρο-πύρινο ή γκριζωπό χρώμα είναι σπάνια, ανεπιθύμητα και από ορισμένους θεωρούνται ως ένδειξη επιμειξίας. Σκληρότριχα (συρματότριχα) δείγματα με υπογένειο είναι συχνά, όπως και σκύλοι με πολύ κοντό και λείο μανδύα. Το μέσο ύψος είναι γύρω στις 20 ίντσες (50-51 εκ.) αλλά υπάρχουν και μικρότερα.
Ελληνικός Γρύφoς (Greek Griffon)
Υπάρχουν δείγματα διαφόρων μεγεθών στην ύπαιθρο, γρυφομαλλα (σκληρό/συρματοειδες τρίχωμα τυπου γκριφόν) που χρησιμοποιούνται σαν ποιμενικοί, κυνηγόσκυλα και φύλακες αλλά διαφέρουν αρκετά απο τον ελληνικό φαινότυπο φωλεοδυτη & αγριοχοιροθήρα.
Διαφορετικά ειναι τα τύπου κανίς – σγουρόμαλλα που χρησιμοποιούνται σαν σύντροφοι , γενικής χρησιμότητας (φύλακες, στο αγρόκτημα κλπ) και κυνηγόσκυλα, και σε αστικές / υποαστικες περιοχές. Συναντώνται και στην Κύπρο.
Ελληνικός Μολοσσός.
“Ο αρχαίος Ελληνικός Μολοσσός είναι ένας από τους αυθεντικούς Μολοσσικούς σκύλους και πρόγονος των περισσότερων Ευρωπαϊκών φυλών Μαστίφ, όπως το Mastin Espanol και τα Μεσογειακά παράγωγά του.
Αν και βρίσκεται κυρίως στις βόρειες περιοχές της χώρας, ο Ελληνικός Μολοσσός είναι επίσης αυτόχθονας σε περιοχές της κεντρικής και ανατολικής Ελλάδας απ’ όπου πιστεύεται ότι έφτασε και στην Ήπειρο. Λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος και χρόνια ζευγαρωμάτων με άλλες Ελληνικές φυλές, όπως ο Σκύλος του Αλέξανδρου και ο “Δράκος της Ηπείρου” (ΣτΜ: ονομασία του συγγραφέα που προφανώς εννοεί τον Μολοσσό της Ηπείρου), η φυλή έχει σχεδόν εξαφανιστεί και τώρα πια συναντάται σαν ένας σπάνιος υπο-τύπος του ευρύτερου πληθυσμού του Μολοσσού της Ηπείρου.
Δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο αν έχει αποκλειστικά Βαλκανικές ρίζες ή αν καθιερώθηκε λόγω των επιρροών από σκυλιά-πολεμιστές από την Ασία και άλλες περιοχές της Κεντρικής Ασίας αλλά η παρουσία του έχει παρατηρηθεί στην Ήπειρο και άλλες περιοχές της Ελλάδας για τουλάχιστον 2.000 χρόνια, αν όχι περισσότερο.
Μέσα από την σχέση του με τους Μολοσσούς (ΣτΜ: αρχαία ανθρώπινη φυλή της Ηπείρου) και άλλες Ελληνικές φυλές, ο Ελληνικός Μολοσσός δοξάστηκε για τον άγριο χαρακτήρα του και τη φυσική του δύναμη, επηρεάζοντας πολλές ράτσες στην Ελλάδα, την Ανατολία και την Ιταλία.
Κάποιοι πιστεύουν ότι ο άγριος “Δράκοντας της Ηπείρου” δημιουργήθηκε μετά από ζευγάρωμα Sylvan με Ελληνικό Μολοσσό.
Η παρουσία δύο βασικών τύπων μέσα στη φυλή του “Δράκοντα της Ηπείρου”, ένας πιο ελαφρύς με ψηλότερα πόδια που μοιάζει περισσότερο με το Sylvan και ένας βαρύτερος και πιο κοντός που δείχνει μεγαλύτερη επιρροή από τον Ελληνικό Μολοσσό, αποδεικνύουν αυτή τη θεωρία.
Σήμερα ο υπέροχος Ελληνικός Μολοσσός είναι εξαιρετικά σπάνιος με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του να είναι κάτι σαν υπο-προιόν της φυλής του Μολοσσού της Ηπείρου, όπως αποδεικνύεται και από την εμφάνιση των σκύλων που γεννιόνται από τα ζευγαρώματα του Δράκοντα και που αρκετές φορές έχουν χρώματα διαφορετικά από το μαύρο και το μαύρο-καφέ.
Το αν θα ξεκινήσει ένα πρόγραμμα εκτροφής για την ανασύσταση του Ελληνικού Μολοσσού ή αν η φυλή θα ενταχθεί πλήρως στον Μολοσσό της Ηπείρου σαν διαφορετική χρωματική ποικιλία μένει να φανεί, αλλά ανεξάρτητα από αυτό η υπέροχη αυτή Ελληνική φυλή σίγουρα αξίζει περισσότερη προσοχή από όση της δίνεται.
Αν και οι εργασιακές ικανότητες του επηρεάστηκαν από τις ποιμενικές φυλές της περιοχής και χρησιμοποιήθηκε σαν οδηγός και φύλακας προβάτων και βοοειδών, η φυλή χρησιμοποιήθηκε κυρίως σαν ένας τρομαχτικός φύλακας περιουσίας και μερικές φορές κατά την διάρκεια της ιστορίας του και σαν σκύλος μαχητής.
Σχετικά επιθετικός με άλλους σκύλους και επιφυλακτικός με ξένους ανθρώπους, ο Ελληνικός Μολοσσός είναι αφοσιωμένος στο αφεντικό του και στην ανθρώπινη οικογένεια του, αρκετά εύκολος στο χειρισμός και απρόσμενα υπάκουος για το είδος του. Είναι ένα εξαιρετικά δυνατό Μολοσσοιδές, με δυνατά κόκαλα, ευρείς ώμους και σχετικά κοντά πόδια, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι αρκετά πιο μακρύς από ότι ψηλός, όπως συμβαίνει και με τον Ιταλό ξεδελφός του, το Neapolitan Mastiff. Η φυλή έχει μεγάλο κεφάλι και ευρύ ρύγχος με σχετικά χαλαρά, κρεμασμένα χείλη και αρκετό “προγούλι” στο λαιμό του. Τα χαμηλά τοποθετημένα τριγωνικά αυτιά κοβόντουσαν κάποιες φορές, αλλά κανονικά φθάνουν κοντά στα μάγουλα και έχουν μεσαίο προς μεγάλο μέγεθος.
Το κοντό τρίχωμα είναι πυκνό, απαλό και επίπεδο, συνήθως στο χρώμα του ελαφιού, κόκκινο και καφέ αλλά ραβδωτά, γρι και παρδαλά μπορούν να βρεθούν επίσης. Το ύψος φθάνει περίπου στα 70 εκατοστά αν και υπάρχουν ψηλότερα σκυλιά.”
Ελληνικό Μπουλντόγκ.
Σε αρκετές λίστες υπάρχει αναφορά σε κάποια τέτοια φυλή. Προφανώς αναφέρεται σε κάποια φυλή (ή φυλές;) βραχυκέφαλων σκύλων που όπως αποδεικνύουν οι φωτογραφίες υπήρχαν στην Ελληνική επικράτεια.
Άραγε υπάρχουν ακόμα;
Ελληνικός Ποιμενικός Συνοδείας
Ελληνικός Φωλεοδυτης (τερριερ)
Σκύλος γενικής χρησιμότητας, μεσαίου μεγέθους, με δασύ τρίχωμα
Κορδολούρι Σκύρου
Κρικελιώτικο
Μικρόσωμος πρωτόγονος τύπος ιχνηλάτη από το Κρικελο Ευρυτανίας. Μαύρο-πύρινο ή κοκκινωπό, λειότριχο, κυνηγά το λαγό αποκλειστικά χωρίς να πηγαίνει στην αλεπού όπως άλλες φυλές. Έχουν τετράγωνες αναλογίες και φυσικά κοντές ουρές. Μερικά είναι ορθοωτα ή ημι-ορθοωτα. Αναφέρονται στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη το 1930 και σε κυνηγετικά περιοδικά μεταξύ των φυλών που προτιμώνται από Έλληνες κυνηγούς τα τελευταία είκοσι χρόνια και αξίζει να διασωθούν και να καλλιεργηθούν. Προφανώς πρόκειται για τοπική καλλιέργεια πρωτόγονου λαγωνικού-ιχνηλάτη με βάση λαγοσκυλα που επιβίωσαν από τους αρχαίους χρόνους στην Στερεά Ελλάδα ή και άλλους ελληνικούς πρωτόγονους λαγωνικούς-ιχνηλάτες όπως ο Κρητικός.
Κυρήτσι της Ροδου.
Τοπική ποικιλία τσοπανόσκυλου.
Λαγοσκυλο της Ναξου
Λαγωνικός της Καρπάθου
Λακωνικός Λαγωνικός
Μαντρόσκυλα, “Ποιμενικοί” και Μολοσσοειδείς σκύλοι της Πελοποννήσου
Η ύπαρξη μεγαλόσωμων σκύλων ορεινού ποιμενικού τύπου είναι γνωστή στην Πελοπόννησο από πολλές αρχαίες και πρόσφατες πηγές. Η ταυτότητά τους δεν είναι ξεκάθαρη αλλά ούτε και οι διαφορές τους από τους αντίστοιχους τύπους της ηπειρωτικής Ελλάδος. Το λεγόμενο “Μαντρόσκυλο της Πελοποννήσου” είναι ο πιο συχνά αναφερόμενος και περισσότερο ταυτισμένος με την περιοχή τύπος. Αναφέρεται ως μία μικρότερη έκδοση των ποιμενικών της Κεντρικής και Βορείου Ελλάδος.Ουσιαστικά όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην ύπαρξη δύο τουλάχιστον τύπων: Α. του Μαντρόσκυλου που ενεργεί κυρίως ως φύλακας αγροτικών εγκαστάσεων και Β. Ποιμενικών που συνοδεύουν και προστατεύουν κοπάδια στην βοσκή. Αλλες πηγές έχουν αναφέρει ότι η μορφολογία των Πελοποννησιακών τύπων και ιδιαίτερα το μήκος του τριχώματος ποικίλει ανάλογα με το υψόμετρο. Εκτός των τύπων ποιμενικών και φύλαξης υπάρχει και ένας κυνηγετικός μολοσσοειδoυς καταγωγής. Παρά τις συγκεχυμένες, ανακριβείς η αντικρουόμενες πληροφορίες όλες οι αναφορές συντείνουν στο ότι παραδοσιακά οι τύποι της Πελοποννήσου αποτελούν μία ιδιαίτερη και συγκεκριμένη οντότητα. Οι τύποι αυτοί δεν έχουν ποτέ μελετηθεί η ταξινομηθεί και αποτελούν παρθένο περιοχή έρευνας.
Μελιταίο Κυνίδιο
Κατάγεται από τους αρχαιοελληνικούς σκύλους συντροφιάς που, με επίκεντρο τη Μίλητο της Ιωνίας, εξαπλώθηκαν στην Ελλάδα και τις αποικίες της στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Αποκαλείται από τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς «Μελιταίο Κυνίδιο» (σκυλάκι από την Μίλητο) και είναι πρόγονος των φυλών τύπου Μαλτέζ και Μπισόν. Συνόδευε τις κυρίες στην αγορά, τους νέους στα αθλήματα και τα παιδιά στο σχολείο, εκπληρώνοντας άριστα το διπλό ρόλο του συντρόφου και συνεργάτη. Μικρόσωμος σκύλος συντροφιάς και οικιακής χρησιμότητας στην πόλη και την εξοχή, με ευχάριστο χαρακτήρα, μεγάλη ευφυία και υψηλή εκπαιδευσιμότητα. Μακρύτριχος, με σφηνοειδές κεφάλι και γυριστή ουρά, πεσμένα αυτιά και έξυπνη έκφραση, κορμό μακρύτερο απ΄ ότι το ύψος του και ζωηρή κίνηση. Ανθεκτικός, με καλή υγεία και μετριοπαθείς ανάγκες.
Μουστακάτο.
Οικογένειες σκύλων εργασίας – Μουστακάτο και άλλοι τοπικοί πληθυσμοί.
Σκληρότριχοι η συρματοειδούς τριχώματος ποιμενικοί έχουν εντοπισθεί σε διάφορα σημεία της Ελλάδος. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν πρόκειται περί σκληρότριχων ποιμενικών φυλάκων κοπαδιών ορεινού τύπου με μορφολογία Ελληνικού Ποιμενικού, η σκληρότριχων ποιμενικών συγκέντρωσης κοπαδιών μεγάλου μεγέθους, ένας ενδιάμεσος τύπος ή δύο διαφορετικοί τύποι συνυπάρχουν έχουν συνυπάρξει στο πρόσφατο παρελθόν.
Σκληρότριχα δείγματα Ελληνικού Ποιμενικού έχουν παρατηρηθεί να συνυπάρχουν σε κοπάδια με κλασσικούς Ε.Π. σε τρεις περιπτώσεις.
Φωτογραφία Μουστακάτου παρουσιάζει τύπο πλησιέστερα στον Ε.Π. παρά σε έναν μεγάλου μεγέθους “Γκριφόν” συγκέντρωσης κοπαδιών. Ορισμένοι ποιμένες έχουν παραδοσιακά εκθρέψει επιλεκτικά τον τύπο του Μουστακάτου σε περιοχές του Όρους Βίτσι. Το Μουστακάτα από τα Περιβολάκια Μαγνησίας αναφέρονται ως περισσότερο ποιμενικοί συγκέντρωσης κοπαδιών με μειωμένο ένστικτο προστασίας. Τα Μουστακάτα και από τις δύο περιοχές περιγράφονται ως του ιδίου τύπου από τον κ.Ψαρά που έχει ιδίαν γνώση μόνον των δειγμάτων του Βιτσίου, ενώ γνωρίζει το Περιβολιώτικο μόνο από φωτογραφία ενός δείγματος. Οι κάτοικοι των Περιβολιώτικων μετακινούνται μεταξύ της Βάλια Κάλντα και Μαγνησίας, επομένως τα “Μουστακάτα” των δύο περιοχών πρέπει να έχουν κοινή καταγωγή.
Σκληρότριχοι-μακρύτριχοι ποιμενικοί συγκέντρωσης κοπαδιών, ποικίλων μεγεθών, έχουν πιστοποιηθεί σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος. Η μορφολογία τους είναι αυτή των κλασσικών ποιμενικών Γκρίφόν της Ευρωπαϊκής οικογένειας αλλά δεν αποτελούν πλέον σκύλους εργασίας. Έχουν μεταφερθεί στις πόλεις κυρίως ως ζώα συντροφιάς με περιορισμένα καθήκοντα φύλαξης. Δύο δείγματα μεσαίου μεγέθους του τύπου αυτού αναφέρονται ως σκύλοι εργασίας σε κοπάδι της Ανατολικής Αττικής 1971. Επομένως υπάρχουν πληροφορίες που συνδέουν τους τύπους Γκριφόν ως σκύλους εργασίας στην Ελληνική ύπαιθρο και σε χρονικές στιγμές όπου η εισαγωγή ανάλογων ξένων φυλών ήταν εξαιρετικά απίθανη, περιορισμένη η ανύπαρκτη. Ο τύπος (μεσαίο και μεγάλο μέγεθος) έχει αναφερθεί και από την Πελοπόννησο από τοπικές πηγές, ιδιαίτερα στην περιοχή Λακωνίας/Σπάρτης, ως κοινός στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά όχι πλέον. Επίσης Ρωσικές πηγές πρόσφατα συμπεριέλαβαν τον “Σπαρτιάτη” στην ίδια κατηγορία σκληρότριχων σκύλων όπως ο Ποιμενικός Νοτίου Ρωσίας, Πολωνικός Νιζίνι, κλπ.
Ποιμενικός Νότιας Εύβοιας – Καρύστου
Ποιμενικός της Σπάρτης.
Ο Ποιμενικός της Σπάρτης θεωρείται το αποτέλεσμα διασταύρωσης Ελληνικών Ηπειρώτικων ποιμενικών με Λακωνικά και Περσικά σκυλιά, αλλά υπάρχουν και άλλες θεωρίες. Οι πληροφορίες για αυτή την φυλή είναι περιορισμένες και δεν είναι καν ξεκάθαρο αν υπάρχουν ακόμα καθαρόαιμα Ποιμενικά της Σπάρτης. Μερικές φορές καταγράφεται σαν οδηγός και προστάτης κοπαδιών, άλλες φορές σαν κυνηγόσκυλο και λαγωνικό ενώ δεν είναι εντελώς σίγουρο αν υπήρχε μία Σπαρτιάτικη φυλή ή περισσότερες. Περιγραφές της φυλής που ήταν γνωστή σαν Σπαρτιατικό Κυνηγόσκυλο δεν ταιριάζουν καθόλου με ποιμενικά σκυλιά.
Ο Ποιμενικός της Σπάρτης (ΣτΜ Spartan Sheepdog = τσοπανόσκυλο στο πρωτότυπο) έλαβε μέρος μία φορά και σε έκθεση μορφολογίας στο Islington Dog Show στο Λονδίνο, αλλά για κάποιο λόγο με το όνομα Αλβανικός Λυκοθήρας (ΣτΜ: Albanian Wolfhound στο προτότυπο) δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερες αμφισβητήσεις.
Περιγράφετε σαν άγριο και εδαφικό σκυλί που ταιριάζει περισσότερο με την αγροτική ζωή.
Αν και κάποιοι λένε ότι θα έπρεπε να είναι εντελώς άσπρο τα περισσότερα έχουν το χρώμα του λύκου. Το μέσο ύψος είναι περίπου 70 εκατοστά.
Ροδίτικο Κυνηγόσκυλο.
Γνωστό και ως Ταζί. Μία φυλή η όποια θεωρείται είδος προς εξαφάνιση και ενώ υπάρχει καταγεγραμμένο στον Κυνολογικό Όμιλο Ελλάδος δεν έχει αναγνωριστεί ως φυλή. Η συγκεκριμένη φυλή υπάρχει στο νησί της Ρόδου σε πολύ μεγάλο αριθμό σκυλιών και δεν χάθηκε ποτέ η ύπαρξη από την Ρόδο. Αυτή τη στιγμή γίνεται προσπάθεια καταμέτρησης για να προχωρήσει η διαδικασία αναγνώρισης σε εθνικό επίπεδο
Σητειακός Λαγωνικός
Σκύλος του Αλέξανδρου
Ο πολύ δυνατός Σκύλος του Αλέξανδρου είναι ένας από τους αυθεντικούς Μολοσσούς, μία αρχαία Ελληνική φυλή με πολύ στενή σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο και τις πολεμικές εκστρατείες του. Αν και ο Αλέξανδρος διατηρούσε ένα μεγάλο αριθμό σκύλων, από κυνηγητικά μέχρι φύλακες και φυλές μαχητές, πολλά από τα οποία έφερε μαζί του από περιοχές που κατέκτησε, ο Σκύλος του Αλέξανδρου λέγεται ότι ήταν η αγαπημένη του αυτόχθονη Μακεδονική φυλή.
Κάποιοι εκτροφείς λένε ότι αυτό το εντυπωσιακό μαστίφ δημιουργήθηκε διασταυρώνοντας τον Μολοσσό της Ηπείρου με τον Σκύλο του Πύρρου και τον Ελληνικό Μολοσσό, ενώ άλλοι περιλαμβάνουν και τα σκυλιά της Κεντρικής Ασίας και της Ανατολίας.
Η πιο δυνατή από όλες τις Ελληνικές φυλές, θεωρείτε από πολλούς σαν ο πιο σημαντικός Μολοσσός όλων των εποχών, αυτός από τον οποίο προήλθαν όλοι οι άλλοι. Είναι ένα πολύ σπάνιο σκυλί, τώρα σε διαδικασία ανασύστασης από Έλληνες θαυμαστές κάτι που σίγουρα είναι πολύ θετικό.
Εμφανισιακά είναι σχεδόν ίδιο με τα Sarplaninac, εκτός από το ότι επιτρέπει μεγαλύτερη ποικιλία χρωμάτων, ο Μολοσσός του Αλέξανδρου είναι μία μεγάλη και εντυπωσιακή φυλή. Μερικοί πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα είναι απλά μία νότια ποικιλία του Sarplaninac αλλά προφανώς οι περισσότεροι Έλληνες θα διαφωνήσουν. Όπως συμβαίνει και με άλλα σκυλιά των βουνών στην Ελλάδα, ο Σκύλος του Αλέξανδρου τοποθετήθηκε λανθασμένα κάτω από το όνομα του Ελληνικού Ποιμενικού, αν και υπάρχουν αναφορές της πιθανότητας αυτό το αρχαίο σκυλί εργασίας να απορροφηθεί από τον Μολοσσό της Ηπείρου στο μέλλον μαζί με άλλους σπάνιους Ελληνικούς Ποιμενικούς.
Άφοβος, έξυπνος, μετρημένος και ογκώδης, είναι ένας σκύλος ικανός να φέρνει σε πέρας πολλές διαφορετικές εργασίες με άριστα αποτελέσματα. Πρόθυμος και ικανός να σκοτώσει ένα λύκο ή ακόμα και αρκούδα, σίγουρα δεν είναι ράτσα για όλους. Χρειάζεται πολύ ισχυρό χειρισμό και έντονη εκπαίδευση πειθαρχίας. Εξαιρετικά επιθετικός προς άλλα σκυλιά, αυτός ο Μολοσσός θα κάνει ότι μπορεί για να ξεκινήσει ένα καυγά. Λέγεται ότι είναι σκύλος ενός αφεντικού, δεν είναι ιδανικός σύντροφος για πόλη αν και αν κοινωνικοποιηθεί και χειρίζεται κατάλληλα, ο Σκύλος του Αλέξανδρου μπορεί να γίνει ένα ευχάριστο σκυλί οικογένειας για υπεύθυνους ιδιοκτήτες.
Με πολύ βαθύ στήθος, ο Σκύλος του Αλέξανδρου έχει θρυλικό γάβγισμα, που συχνά περιγραφόταν από τους αγρότες της Μακεδονίας σαν ένας λύκος, μία αρκούδα και ένας δράκος να καταριούνται ταυτόχρονα τους θεούς.
Το κεφάλι είναι μεγάλο, με μαστιφοιδές ρύγχος και πολύ δυνατά σαγόνια. Τα περισσότερα εργασιακά δείγματα έχουν ένα ή και τα δύο αυτιά τους κομμένα αν και άκοπα δείγματα μπορεί να βρεθούν. Το σώμα έχει γεμάτα κόκαλα και είναι μυώδες. Σε κάποιες βουνίσιες περιοχές η ουρά είναι κομμένη, συνήθως λόγω χρήσης σε μάχη ή κυνήγι, αλλά σκυλιά με αναλλοίωτες ουρές, όπως επίσης και φυσικά άνουρα σκυλιά είναι συχνά.
Το τρίχωμα κυμαίνεται από μέτριο-κοντό μέχρι πιο πλούσιο και μακρύ, ανάλογα με τον τύπο και την χρήση. Επειδή μιλάμε για ένα σκυλί εργασίας ζευγαρώματα ανάμεσα σε διαφορετικούς τύπους είναι πολύ συχνά.
Η φυλή έρχεται σε πολλά χρώματα, μονόχρωμα και ποικιλόχρωμα, που κυμαίνονται από το χρώμα του ελαφιού, καφέ, γκρι και κόκκινα με ή χωρίς άσπρα στίγμα μέχρι άσπρα σκυλιά με “μπαλώματα” από άλλους χρωματισμούς. Το μέσο ύψος είναι περίπου 74 εκατοστά αν και υπάρχουν και ψηλότερα δείγματα.
Σκύλος του Πύρρου
Ο αυθεντικός Μολοσσός. Αυτό είναι ΤΟ σκυλί της Μολοσσίας (ΣτΜ: Αρχαία χώρα της Ηπείρου, απαντάται και ως Μολοττία και Μολοσσίς, που καταλάμβανε την ηπειρωτική ενδοχώρα από τα όρια της Θεσπρωτίας και Χαονίας μέχρι τα όρια της Μακεδονίας και Θεσσαλίας. Το επίκεντρο της χώρας αυτής ήταν στο γύρω από τη λίμνη Παμβώτιδα, εύφορο λεκανοπέδιο, όπου και αναζητείται η αρχαία σημαντική πόλη αυτής, Πασσαρών. Ο γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος, αποίκησε στην Ήπειρο και ίδρυσε κατά τη μυθική παράδοση ένα βασίλειο που διατηρήθηκε μέχρι τον 3ο αιώνα π.Χ.. Το βασίλειο ονομάστηκε Μολοσσία από τον Μολοσσό, γιο του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης (Wikipedia))
Όπως υπονοεί το όνομα, αυτή ήταν η αγαπημένη φυλή του θρυλικού Μολοσσού βασιλιά Πύρρου. Τα σκυλιά από τα βουνά της Μολοσσίας έρχονται σε δύο κύριους τύπους, τον σχεδόν άγριο Μολοσσό της Ηπείρου και τον πιο ήρεμο Σκύλο του Πύρρου. Μία αρχαία φυλή που πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι είναι ο πρόγονος όλων των σκύλων. Αυτό φυσικά είναι εξαιρετικά αμφισβητούμενο, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ήταν ο πρώτος Μολοσσός και μαζί με τον σπουδαίο Μολοσσό της Ηπείρου έδωσαν το όνομα σε όλες τις άλλες σχετικές φυλές. Αν μιλάγαμε μόνο για την πηγή του ονόματος του Μολοσσού, μόνο ελάχιστες Ελληνικές φυλές θα ήταν υποψήφιες, αλλά σήμερα το νόημα του Μολοσσού αναφέρεται στον τύπο του σκύλου και όχι στην προέλευση. Ένα ενδιαφέρον γεγονός για τον Σκύλο του Πύρρου είναι ότι έχει ένα μεγάλο αλλά σχετικά λυκοειδές κεφάλι, όχι αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε “αληθινού” μολοσσοιδούς τύπου, κάτι που αποδεικνύει ότι το νόημα της λέξης Μολοσσός έχει αλλάξει στο πέρασμα τον χρόνων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός τύπων ανάμεσα στα Μολοσσικά σκυλιά, που περιλάμβανε μεγάλα ποιμενικά με πολύ τρίχωμα και πιο αδύνατα κυνηγόσκυλα. Ο Σκύλος του Πύρρου λέγεται ότι είναι ο μόνος Μολοσσός που εκτράφηκε με βάση ένα σαφές πρότυπο εμφάνισης χωρίς παραλλαγές στον τύπο. Μερικοί πιστεύουν ότι το Λευκό Ελληνικό Τσοπανόσκυλο είναι ο πρόγονος της φυλής ενώ άλλοι λένε ότι είναι ο απόγονος της. Μερικοί εκτροφείς του βόρειου ξαδέλφου του, του μεγάλου Sarplaninac, ισχυρίζονται ότι τα άσπρα και πιο ανοιχτόχρωμα σκυλιά από τα βουνά Shara (ΣτΜ από τα βουνά αυτά έχει πάρει και το όνομα η φυλή Sarplaninac) είναι απ’ ευθείας πρόγονοι του Σκύλου του Πύρρου.
Όπως συμβαίνει και με άλλα σπάνια Ελληνικά τσοπανόσκυλα, ο Σκύλος του Πύρρου άδικα θεωρείται από πολλούς σαν απλά ένας τύπος του Ελληνικού Ποιμενικού. Κάποιες αναφορές για προσπάθειες ανασύστασης της φυλής έχουν ακουστεί κατά την διάρκεια των χρόνων, αλλά αυτή η αρχαία Μολοσσική φυλή μάλλον θα απορροφηθεί στο μέλλον από την φυλή του Μολοσσού της Ηπείρου.
Είναι μία πολύ έξυπνη φυλή, εύκολη στην εκπαίδευση και καθόλου μοχθηρή. Αντίθετα με το τρομερό σκυλί-πολεμιστή που ήταν ο Μολοσσός της Ηπείρου, το Σκυλί του Πύρρου χρησιμοποιόταν σαν σύντροφος, προστάτης κοπαδιών και σκυλί ειδοποίησης σε φάρμες. Δεν είναι επιθετικά προς άλλους σκύλους αφού είχε εκτραφεί για να συνεργάζεται με άλλους σκύλους για την εκδίωξη αρπακτικών. Θα κυνηγούσαν τους εισβολείς όσο πιο μακριά μπορούσαν από το κοπάδι ή την περιουσία που φύλαγαν χωρίς να τους πειράζουν. Όταν έφθαναν στην επιθυμητή απόσταση τα σκυλιά γύρναγαν πίσω.
Η φυλή είναι φιλική με τους ανθρώπους, αλλά θα κάνει καλή δουλειά στην προστασία της περιοχής του αν νιώσει ότι απειλείται.
Η ουρά είναι μερικές φορές κομμένη και πολλά δείγματα είχαν το ένα ή και τα δύο αυτιά κομμένα αν και αναλλοίωτα σκυλιά μπορούν να βρεθούν.
Δυνατός και δεμένος, με πλατύ στήθος και ψηλός, ο Σκύλος του Πύρρου έχει τρίχωμα μεσαίου μήκους σε χρωματισμούς άσπρου της πέρλας, του ελεφαντόδοντου, κρεμ και στο χρώμα του ελαφιού αν και σήμερα δίχρωμα σκυλιά είναι συνηθισμένα και θεωρούνται σαν επιρροή του Ελληνικού Ποιμενικού. Το μέσο ύψος είναι περίπου στα 76 εκατοστά.
Συριανός Δείκτης
Ταμπακόσκυλο
Τρίχρωμος Ελληνικός Ιχνηλάτης
