 |
| Θεραπευτικά φυτά της Ελλάδας |
Η Ελλάδα, μπορεί να θεωρηθεί ως μία χώρα αντιθέσεων και μεγάλης ποικιλίας σε όλα τα πράγματα που την περιβάλουν. Οι αντιθέσεις αυτές, στο κλίμα και το έδαφος, έχουν την επίδραση τους σ’ όλα τα ζωντανά πλάσματα πού την κατοικούνε, με αποτέλεσμα την ύπαρξη μιας αφάνταστης ποικιλίας τοπικών παραλλαγών, ανθρώπων, ζώων, πουλιών και φυτών.
Έτσι εξηγείται πώς, πάνω σε μια τόσο μικρή χώρα, ζουν πάνω από 6.000 είδη φυτών κι’ απ’ αυτά το ένα δέκατο περίπου, είναι αποκλειστικά ελληνικά και μοναδικά στον κόσμο. Πολλά απ’ αυτά κάνουν πανέμορφα λουλούδια και όταν ανθίζουν ομορφαίνουν το περιβάλλον που μεγαλώνουν με έναν τρόπο μαγικό, ακόμα και αν αυτά βρίσκονται πάνω σε κάποιον βράχο ή μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Ανάμεσα σ’ αυτά τα ασήμαντα πλάσματα, πού τα προσπερνούμ με αδιαφορία ή τα πατάμε με τα πόδια μας, βρίσκονται τα πιο πολύτιμα γιατρικά που για χιλιάδες χρόνια θεράπευαν το λαό μας.
Δεν είναι περίεργο πώς όλα σχεδόν τα φαρμακευτικά φυτά ή βότανα όπως τα λέει ο πολύς κόσμος, είναι είδη κοινά και με μεγάλη περιοχή εξάπλωσης. Μόνο πάνω σε τέτοια είδη μπορούσαν να πειραματισθούν οι άνθρωποι, να συγκρίνουν εμπειρίες προερχόμενες από διαφορετικές περιοχές και εποχές και να καταλήξουν στην κοινή αποδοχή κάποιας ιδιότητας τους. Από τα πανάρχαια χρόνια, όλοι οι λαοί του κόσμου χρησιμοποιούσαν βότανα για να θεραπεύσουν τις αρρώστιες.
Οι κλασσικοί έλληνες συγγραφείς και γιατροί της αρχαιότητας, όπως ο Ιπποκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Διοσκουρίδης και ο Γαληνός έγραψαν διάφορα συγγράμματα για τις θεραπευτικές ιδιότητες και τον τρόπο χρήσης των φυτών, βασισμένοι στις λαϊκές παραδόσεις του καιρού τους.
Στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Τουρκοκρατίας ή χρήση των βοτάνων ήταν πολύ διαδεδομένη στη χώρα μας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. ΟΙ λαϊκοί γιατροί, γνωστοί με τ’ όνομα Κομπογιαννίτες ή Βικογιατροί (από το φαράγγι του Βίκου όπου συνέλεγαν τα φυτά που χρησιμοποιούσαν), παράδιναν τις συνταγές προφορικά ή γραπτά, από γενιά σε γενιά κι’ από δάσκαλο σε μαθητή, ανακατεύοντας τες πολλές φορές με μάγια ή προσευχές, που καμιά θεραπευτική άξια δεν είχαν, αλλά χρησίμευαν για να δημιουργήσουν στον άρρωστο το κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα, την πίστη ότι θα γίνει καλά.
