Στο παλιό καφενείο του ξεχασμένου μέσα στο δάσος χωριού, όπου η σόμπα ακόμα αγωνίζεται να διώξει τον χειμώνα που από κάθε χαραμάδα προσπαθεί διαρκώς να εισβάλλει για να θυμίσει την δύναμη του στους λιγοστούς θαμώνες, βρέθηκα την Κυριακή. Εκεί μέσα στην μυρωδιά του καμένου ξύλου, ανακατεμένου με τον καπνό από τα βαριά τσιγάρα και της μικρής κουζίνας, άκουσα τον γέρο Δάσκαλο του χωριού να μιλάει…
Σαράντα χρόνια αφιερωμένος στο μικρό του σχολείο και περισσότερα ακόμη στο σχολείο της φύσης στο κυνήγι. Μπροστά του τα Κυνηγετικά Νέα και μερικά πιο παλιά τεύχη της Κυνηγεσίας, σημάδι πολιτισμού για το μικρό χωριουδάκι. Άνθρωπος σεβαστός με λόγο βαρύ σαν τα αστροπελέκια που χτυπούν τις χιονισμένες κορυφές των συνόρων…
«Ποιος είσαι εσύ βρε κακομοίρη που θα μου πεις ότι το κυνήγι είναι μια «ματωβαμένη δράση που πρέπει να τερματιστεί ως το 2020»; Ποιος; Τι ξέρεις εσύ από την φύση και την ζωή στο χωριό; Κακομοίρη μου που το μυαλό σου δεν φτάνει ούτε της όρνιθας…
Άκου κει λέει, τα δικαιώματα μας τα νόμιμα να κυνηγάμε (και είναι νόμιμα από αιώνες αμέτρητους) θα μας τα κόψεις. Πριν ακόμη βγει ο κάθε παλαβός και το παίζει τρελίτσα, γιατί ήταν οι πρώτοι κυνηγοί μπόρεσαν να κρατήσουν πέντε στρέμματα γης χωρίς τα αγρίμια να ξελακώνουν τον τόπο και καλλιεργήσει το πρώτο χωράφι για να γίνει ο πολιτισμός και να βγει ο άνθρωπος από τα σπήλαια…»
-Έτσι είναι δάσκαλε; Είναι τόσο σημαντικό το κυνήγι; Ρώτησε ο ξυλοκόπος που απολάμβανε το τσίπουρο παρέα με τον Παπά που έπινε καφεδάκι, με λίγο τσίπουρο για το κρύο!
«Μα και βέβαια! Ποιος είναι ετούτος βρε παιδιά, που επειδή μια σφραγίδα από σύμπτωση του βρέθηκε στο χέρι, να αποφασίζει για τα χατίρια πέντε Μεγαλοαστών που βαφτίστηκαν σωτήρες της Φύσης μοναχοί τους; Που λάσπη δεν γνώρισαν και κάματο δεν είδαν κοντά στο κοπάδι και στο χωράφι μέσα, στα δέντρα ή στο καΐκι πάνω και χειμώνα δεν αγροίκησαν ποτέ;;;
Ποιος είσαι συ βρε που θα πεις παράλογο εμένα που κάνω ότι προστάζει και ότι στη φύση κάνει το κάθε ζωντανό και το δικαίωμα μου τούτο το βάζεις κάτω από το «δικαίωμα του σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού» και μου παντρεύεις άντρα με άντρα;»
«Θα μας κάψει ο θεός καμιά μέρα! Θεός φυλάξει!» είπε ο γέροντας Λευίτης που του ήταν ανήκουστο αυτό που έγινε και αχώνευτο όπως και σε κάθε χωριάτη, όπως υποτιμητικά συνηθίζουν να λένε οι προοδευμένοι με τους ανοιχτούς πίσω ορίζοντες, για όποιον γέννησε και μεγαλώνει τρία τέσσερα παιδιά στην ερημιά και από κει αντλεί πάντα η πατρίδα τα καλύτερα μυαλά…
«Ποιος είσαι συ που για το δικαίωμα του αλλουνού και αφού το θέλει ας το κάνεις κιόλας να πω, κόντρα στην φύση λέω εγώ, βγαίνεις και το δικό μου δίκιο μου το φυσικό από τους αιώνες μέσα το τινάζεις στον αέρα με το έτσι θέλω; Για τα χατίρια χιλίων παράξενων κάνεις τα πάντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα τους. Και όλοι πρέπει να ακολουθήσουμε γιατί και εκείνοι πρέπει να ζουν όπως θέλουν. Ας το δούμε και έτσι. Εσύ βρε άνθρωπε μου, ο ίδιος γιατί για το δικαίωμα μισού εκατομμυρίου ανθρώπων να κυνηγούν δεν το δέχεσαι γιατί κάποιοι δεν τους αρέσει να κοπιάζουν για το κρέας τους, μα το τρώνε καθημερινά αφού άλλοι σφάζουν για κείνους και το κάνουν κιμά για τα παιδάκια τους;» Είπε ο δάσκαλος για να προσθέσει ενώ έβλεπε όλους να συμφωνούν κουνώντας τα κεφάλια και επιδοκιμαστικά ακόμη και η παρέα των ξένων παραπέρα με τα τρία παιδάκια, που μονό για χωριάτες δεν φαινόταν επικροτούσε..
«Και τι δημοκράτης είσαι συ παναθεμάσε, που για την ιδεοληψία του καθενός που αποφάσισε με την παρέα του, άλλους πεντέξι, πως αγαπάει τα ζώα που ποτέ δεν είδε από κοντά, λεύτερα, παρά μέσα από φράχτη και ποτέ δεν τάισε και ποτέ δεν μπήκε μπρος στον Λύκο και την Αρκούδα να τα σώσει και έκανε σωματείο.»
«ΜΚΟ, Δάσκαλε» διόρθωσε η ξένη κυρία που κρατούσε στην αγκαλιά ένα κοριτσάκι δύο χρονών χαμογελώντας.
«Ναι κυρία μου, ΜΚΟ που δεν έχει δώσει κανένα φράγκο για την Φύση, ενώ πληρώνω σαράντα χρόνια για την Φύση στο κράτος κάθε χρόνο και τίποτα δεν βλέπω να γίνεται για τα άγρια ζώα από το Κράτος. Ότι έργο βλέπω είναι από τον Σύλλογο των Κυνηγών. Μην πω για την φύλαξη του βουνού που αν δεν ήταν η θηροφυλακή που εμείς φτιάξαμε, ο καθένας αντικυνηγός-λαθροθήρας που πολλοί δεν είναι, αλλά ζημιά μεγάλη κάνουν, θα έκανε του κεφαλιού του. Χώρια που και τα δέντρα εμείς τα φυλάμε με την παρουσία μας από φωτιές και με τους θηροφύλακες που χειμώνες καλοκαίρια κοιτάζουν και ενημερώνουν το Δασαρχείο και την Συνοριοφυλακή για κοψίματα δέντρων από ντόπιους αλλά και από τους γείτονες κυρίως που ξεπάτωσαν χιλιόμετρα», είπε δείχνοντας βορειοδυτικά…
«Μα και τα παραμύθια τα αλλάζουν σιγά σιγά στα σχολεία» είπε ο πατέρας και με ένα επιδοκιμαστικό νεύμα του κεφαλιού ο δεκάχρονος γιός συμφώνησε. Εκει πλέον ο Δάσκαλος δεν άντεξε:
«Ποιος είσαι συ βρε κακομοίρη μου, που ποτέ φράγκο δεν έβγαλες από την τσέπη σου να δώσεις για την φύση, που τις φαντασίες σου και τις ιδέες σου τις πρωινές το βράδυ τα κάνεις νόμο; Γιατί σου δόθηκε η ευκαιρία και μπορείς το κόμπλεξ σου να το κάνεις με νόμο θέλω δήθεν ολονών, χωρίς όμως να ρωτήσεις κανένα; Με ποιο δικαίωμα αλλάζεις και τα παραμύθια και λες «τα τρία κακά Γουρουνάκια και ο καλός ο Λύκος»; Σκέφτηκες ποτέ τι ζημιά μπορεί να κάνεις σε ένα παιδάκι που θα νομίζει πως ο λύκος που βλέπει το σούρουπο σαν περπατά έξω από το χωριό και το πλησιάζει ότι είναι κάλο σκυλάκι; Όταν το κατασπαράξει, ο Λύκος θα έχει κάνει ότι η Φύση τον προστάζει, εσύ όμως βρε κακομοίρη μου θα το έχεις σκοτώσει.»
«Τι ξέρεις τέλος κακόμοιρε μου υπουργέ για το κυνήγι, όταν δεν ανάσανες την μυρουδιά του δάσους το χάραμα με την βροχή να πέφτει αποβραδίς χαμένος μέσα στο δάσος ή σε μια βουνοκορφή να βλέπεις τον αχνό Ήλιο να προβάλει το χάραμα; Όταν ποτέ δεν μπήκες στον κόπο να δεις ποια οφέλη προσφέρει το κυνήγι στον νέο; Μήπως διάβασες ποτέ Ξενοφώντα για να μην σου πω αν ποτέ διάβασες τι λένε όλοι οι μεγάλοι Πολιτικοί όλου του κόσμου για το κυνήγι που οι μεγαλύτεροι εξ αυτών ήταν κυνηγοί; Μήπως διάβασες πότε ότι και ο Μαντέλα ήταν κυνηγός; Εσύ βρε κακομοίρη μου είσαι πιο ανθρωπιστής και από τον Νέλσον Μαντέλα;;» είπε και έδειξε την εφημερίδα που είχε το σχετικό άρθρο..
Ο Δάσκαλος σταμάτησε να μιλάει και όλοι άρχισαν να σκέφτονται ο καθένας από την πλευρά του τα λεγόμενα του. Δεν είχα μιλήσει καθόλου, μιλούσε για μένα ο δάσκαλος. Απλά σκέφτηκα ότι ο δάσκαλος για ακόμη μια φορά έκανε το καθήκον του και μας δίδαξε σαν να είμαστε μικρά παιδάκια με απλά λόγια το σωστό το ανθρώπινο. Κατάλαβα επίσης πόσο χρήσιμη είναι η πληροφόρηση μας από έντυπα όπως περιοδικά και εφημερίδες, κυρίως στην ερημιά στα Χωριά και στην Ύπαιθρο που μερικές φορές φτάνει μόνο η παραπληροφόρηση των καναλιών…
Γιατί το κυνήγι αυτό είναι, επιστροφή στην μήτρα της μάνας Φύσης που όλους μας γέννησε.
Πηγή: Κάπρος.gr
Πηγή: Κάπρος.gr
